شعاع بامداد
با دهان تو نفس می‌کشد
در انتهای راه‌های تهی
چشمان تو فروغی تیره،
قطرات دلنشین صبحدم
بر فراز تپه‌های تاریک.
گام و نفس تو
چون نسیم سحرگاه
خانه‌ها را غرقه می‌سازد.
شهر به خود می‌لرزد
سنگ‌ها عطر می‌پراکنند
تو زندگی و بیداری هستی.

ای ستاره گمشده
در روشنایی سپیده‌دم
مژگانِ نسیم
ای گرمی، ای نفس
شب پایان گرفته است

تو روشنی و صبحی