می‌کند روز مرا تیره‌تر از موهایش
دستم انداخته مانند النگوهایش

بوسه‌اش مثل لبانش همه را دور زده
خلق را کاشته چون مخمل ابروهایش

رو به رو می‌رسد و در قدمش می‌بینم
برکه‌ای را که به رقص آمده با قوهایش

زیر پاهاش گل از پیرهنش‌ می‌ریزد
می‌رسد بافه‌ی گل تا سر زانوهایش

طاقت غارت از این بیش ندارم بانو
مثل شهری که فرو ریخته باروهایش

شیر هم باشم اگر، میل تماشا دارم
جنگلی را که تویی زینت آهوهایش